Vasko Lješković (37), pripadnik škaljarskog klana, godinama je bio na meti suprotstavljenim pripadnicima kavačke grupe. Lješković je 27. septembra ubijen u dvorištu svoje kuće na Cetinju.
To su pokazale prepiske sa aplikacije “Skaj”, gde se vidi da su pojedini Kavčani bili spremni da mu “živom vade oči”.
Članovi tog klana tokom 2020. i 2021. godine razmenili su više fotografija Lješkovića, kojeg oslovljavaju nadimkom Konobar.
Likvidacija Lješkovića, bliskog jednom od vođa cetinjske ćelije škaljarskog klana Vladanu Radomanu, nastavak je decenijskog sukoba između škaljarskog i kavačkog klana, koji je odneo brojne živote u Crnoj Gori i regionu.
Ubistvo Lješkovića prijavljeno je policiji 27. septembra u 15.35 sati.
Nije, međutim, poznato kada je sa brda udaljenog oko 500 metara od kuće Lješkovića, egzekutor povukao oroz puške sa snajperskim nišanom i trideetsedmogodišnjaka pogodio u srce.
Jedan od izvora “Vijesti” kazao je da je prema svim činjenicama do sada poznatim nesporno da je pucao profesionalac obučen za rukovanje poluautomatskim snajperskim oružjem – bivši vojnik, policajac, sportski lovac.
– Imajući u vidu da su kuća i dvorište okruženi visokim zidom, te da je pokojni ubijen unutar istog, hitac je morao biti ispaljen sa obližnjeg uzvišenja – pošumljeni deo i kameno brdo… Pucanj sa ove udaljenosti iz snajpera i sa uzvišenja, zahteva besprekornu preciznost, ali i obučenost strelca, što znaci da je morao imati tačne podatke o kretanju, ponašanju, lokaciji i navikama pokojnika – tačna daljina, vidno polje, brisani prostor, moguće prepreke letu projektila… – rekao je izvor “Vijesti”.
Isti izvor kaže da ta činjenica ukazuje da je žrtva duže vremena bila praćena i opservirana, kao i kuća i dvorište.
Objasnio je da ulazna i izlazna rana projektila – leva strana grudnog koša, govori da se radi o većem kalibru metka, koji je obezbedio da se nakon opaljenja izbegne uticaj nadmorske visine ili vetra na let ili pad projektila, da ne dođe do deformacije leta projektila, što obezbeđuje vrlo precizan pogodak:
– Da bi ispalio ovako precizan hitac, u odnosu na udaljenost i nadmorsku visinu, strelac – ubica je morao više puta uvežbavati, odnosno ‘upucavati’ oružje iz kojeg je pucao i to u uslovima koji su isti ili približno isti lokaciji i poziciji sa koje je pucano na žrtvu, što znači da je kako za uvežbavanje, ali i sami odabir mesta za kobni pucanj, ubica morao dobro poznavati teren.
Isti sagovornik ocenio je da je, imajući u vidu da se ubistvo desilo tokom dana, u vreme dobre vidljivosti, ubica najverovatnije tokom noći došao na poziciju odakle je pucao:
– Kako bi izbegao da bude uočen, kamuflirao se, pritajio i ostao miran do pojavljivanja jasne mete i cilja… Činjenica da do sada na licu mesta nisu pronađeni materijalni tragovi koji bi mogli ukazivati na mogućeg počinioca, kao ni oružje ili čaura iz kojeg je ispaljen smrtonosni hitac, govori da je sve bilo profesionalno organizovano i izvedeno. Sintagma profesionalnih snajperista – “jedan hitac, jedan pogodak”, još je jedna od činjenica koja potvrđuje osnovanost pretpostavke da se radi o profesionalnom i obučenom ubici, koji ne puca prvi put sa ove daljine, budući da je ubica ispalio samo jedan smrtonosni hitac. Ubica je ili imao dobru logistiku ili odlično poznaje grad i teren, ukoliko do sada nema svedoka ili očevidaca njegovog kretanja tokom dolaska ili nakon odlaska sa mesta zločina – rečeno je “Vijestima”.
(Kurir.rs/Vijesti/Preneo: Đ. M.)
