Posezanje za kulturom poricanja predstavlja pouzdan znak da se jedan sistem koji se javno deklarira kao proevropski i demokratski nije emancipirao od svojih prethodnika od kojih su mnogi za svoja zlodjela presuđeni pred međunarodnim (ali ne i sopstvenim nacionalnim) sudovima zbog najtežih krivičnih djela, genocida, zločina protiv čovječnosti.
Piše: Istraživački tim “SB”
Tokom ovosedmične posjete Briselu i “radne večere” sa Ursulom von der Layen, predsjednicom Evropske Komisije i predsjednikom Evropskog Vijeće Antoniom Costom, srbijanski predsjednik Aleksandar Vučić je morao odgovoriti svojim domaćinima na pitanje šta se dešavalo tokom protesta 15. maja u Beogradu i da li su vlasti Srbije koristile zabranjeno sonično oružje protiv građana.
“Rekao sam svojim domaćinima da nikakvog zvučnog topa nije bilo, da smo spremni to proveriti na svaki način i da ćemo dati odgovor Evropskom sudu za ljudska prava, bez obzira na to što njegova upotreba nije zabranjena nigde u Evropi”, kazao je novinarima nakon sastanka predsjednik Srbije. Kasnije je nakon neugodnih pitanja koje mu je postavio dopisnik N1 Aleksandar Vučić povišenim tonom kazao: “Kada proglašavate teroristima nekoga zato što ima te megafone, ili zvučne topove, jel Njemačka teroristička država, jel Španija teroristička država, jel Grčka teroristička držva… A mi ih nikada na našem stanovništvu primenili nismo.”
Vučić je pozvao strane stručnjake, one iz SAD i Rusije da nezavisno i profesionalno istraže šta se tačno desilo tog 15-og marta u ranim večernjim satima i kako je i zbog čega došlo do masovne panike kod građana.
Predsjedniku Srbije ovo nije bilo prvi put da tokom svoje vlasti pred međunarodnim autoritetima objašnjava, pravda se za nepočinstva, zločine i incidente sa kojima se u vezu dovodio njegov režim. Ali, Vučić nije samo poricao odgovornost Srbije tokom njegove vladavine, nego je energično i kontinuirano štitio i režim Slobodana Miloševića od optužbi za zločine i agresiju na Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu i Kosovo. Tako je nedavno tokom boravka u Dubrovniku na novinarsko pitanje hoće li se izvinuti za razaranje tog grada od strane JNA i paravojnih srpsko-crnogorskih formacija početkom 90-ih godina prošlog stoljeća, on kazao da “Srbija te stvari vidi sto posto drugačije u odnosu na Hrvatsku”.
Slične je odgovore lider Srbije ranije davao i na pitanja o zločinima u Bosni i Herecgovini i etničkom čišćenju na Kosovu.
Profesor pravni nauka Nenad Dimitrijević, autor mnogih radova o “kulturi poricanja” ovako je objasnio tehniku i ulogu poricanja u “zločinačkim režimima”:
“U zločinačkom režimu kultura poricanja predstavlja jedno od najvažnijih svojstava kolektivnog zločina kao poseban oblik lojalnosti bez kojih zločinački režim i njegova ne dela ne bi bili mogući”, smatra Dimitrijević.
On tvrdi i da “…kultura poricanja označava dominantan vrednosni stav prema starom režimu, počinjenim zločinima, njihovim posledicama u čijem je jezgru odbijanje većine da se suoči sa činjenicama o jučerašnji zločinima (…) a zapravo se razotkriva praktični angažman na očuvanju i daljoj reprodukciji u biti istih ideoloških tema i vladavinskih tehnika”.
Posezanje za kulturom poricanja predstavlja pouzdan znak da se jedan sistem koji se javno deklarira kao proevropski i demokratski nije emancipirao od svojih prethodnika od kojih su mnogi za svoja zlodjela presuđeni pred međunarodnim (ali ne i sopstvenim nacionalnim) sudovima zbog najtežih krivičnih djela, genocida i zločina protiv čovječnosti.
U nastavku smo izdvojili deset najbrutalnjih zločina počinjenih u posljednje tri i po decenije u Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini, Kosovu i Crnoj Gori koje su vlasti u Srbiji, bilo koje, odbile priznati, odnosno preuzeti odgovornost za njih.
HRVATSKA
1. Napad na Banske dvore u Zagrebu (1991)
Sedmog oktobra 1991. godine avioni Jugoslovenske narodne armije raketirali su rezidencijalni objekat u Zagrebu, Banske dvore, u trenutku kada se u njima održavao sastanak hrvatskog predsjednika Franje Tuđmana, Stjepana Mesića, člana Predsjedništva SFRJ i Ante Markovića, predsjednika jugoslovenske Vlade. Svi su oni bili mete, međutim napustili su raketiranu prostoriju nekoliko trenutaka prije napada. U ovom svirepom zločinu ubijen je jedan civil. Beograd i njegovi mediji, kao i vrh JNA, odmah su oštro demantirali navode hrvatskih vlasti da je napad izvršila avijacija JNA. Njihova “službena verzija” glasila je da su hrvatske službe same postavile minsko-eksplozivne naprave koje su aktivirane kako bi se “inscenirali tobožnji napad” za koje će optužiti srpsku stranu. Jedan od glavnih propagandista JNA i Miloševićevog režima novinar Miroslav Lazanski, mnogo godina kasnije je demantirao svoje više puta javno ponavljane tvrdnje o “hrvatskoj zavjeri” u Banskim dvorima. Pravdao se da ga je obmanuo izvjesni vojni diplomata Velike Britanije kojeg je sreo u Beogradu. Hrvatska pravosuđe je prije nekoliko godina zbog ovog zločina podiglo optužnicu protiv šest visokorangiranih oficira JNA predvođenih Ljubomirom Bajićem, komandantom Petog vazduhoplovnog korpusa sa sjedištem u Bihaću. Svima će se suditi u odsustvu.
2. Bombardovanje Dubrovnika (1991)
Jugoslovenska narodna armija zajedno sa srpskim dobrovoljcima krajem ljeta 1991.godine počela je operaciju opkoljavanja Dubrovnika sa ciljem “oslobađanja”, kako su tvrdili “starog srpskog grada”. Totalni napad na grad-spomenik i njegovu staru gradsku jezgru, koja je bila pod zaštitom UNESCO-a sa kopna i mora počeo je 6. decembra 1991.godine. Iako su snimci barbarskog razaranja hrvatskog grada obišle i zapanjile planetu, tadašnji portparol Jugoslovenske narodne armije Milan Gvero je saopćio da JNA nije uopće djelovala po Dubrovniku. Vatru, dim, prašinu na brojnim snimcima, objasnio je riječima da su “hrvatske snage palile automobilske gume kako bi lažno optužili JNA i alarmirale međunarodnu zajednicu”.
Dubrovnik je nekoliko godina bio pod opsadom JNA, a general Gvero je prekomandovan u Bosnu i Hercegovinu. U Haagu je osuđen na pet godina zatvora.
BOSNA I HERCEGOVINA
3. Masakr u Ulici Vase Miskina (1992)
Iako je Sarajevo već skoro dva mjeseca bilo pod potpunom opsadom snaga Vojske RS koja je terorizirala stanovništvo, cijeli svijet je zanijemio nakon vijesti o masakru počinjenom 27. maja nad građanima koji su čekali u redu za hljeb u Ulici Vase Miskina. Sa tri minobacačke granate ispaljene sa položaja Vojske RS ubijeno je 26 a ranjeno 108 sarajevskih civila. Vlasti sa Pala i Beograda promptno su za ovaj zločin optužile “muslimansku vojsku” tvrdeći da su žrtvujući vlastiti narod željeli osigurati podršku međunarodne zajednice. Masakr u ulici Vase Miskina bio je povod da Vijeće sigurnosti UN-a nametne sankcije tadašnjoj Saveznoj Republici Jugoslaviji koje su važile u narednih tri i pol godine, sve do potpisivanja Daytonskog mirovnog sporazuma.
4. Masakr na tuzlanskoj Kapiji (1995)
Dvadeset peti maj 1995. godine najtužniji je datum u povijesti grada Tuzle: toga je dana u večernjim satima granata ispaljena sa srpskih položaja na Ozrenu pala u najuže jezgro grada, Tuzlansku Kapiju, okupljalište mladih. Ubijeno je 71 a ranjeno 150 građana. Prosječna starost ubijenih bila je 24 godine. Rukovodstvo sa Pala i mediji iz Beograda odbacilo je odgovornost svoje vojske za ovaj pokolj. Desetak godina nakon rata uhapšen je oficir Vojske RS Novak Đukić, komandant Vojske RS na Ozrenu. Dokazana mu je krivica i osuđen je na 25 godina zatvora. No, uspio je pobjeći u Srbiju gdje i danas živi. Tamo je uz pomoć vlasti, već provjerenim i uhodanim mehanizmima fabriciranja laži dokazivao da žrtve na Kapiji stradale od nagaznih mina koje su postavile “muslimanske snage”. Srbija godinama odbija izručiti Bosni i Hercegovine Novaka Đukića.
Pročitajte cijeli članak klikom OVDJE!
